تابستان تمام شده و ما برنامه دو روزه ای نداشته ایم...
در واقع در ترافیک چهارهزاری های سنگین امسال فرصتی برای برنامه های دو روزه پیش نیامده بود...این شد که در اولین جمعه مهرماه تصمیم به صعود علم کوه گرفتیم...در آخرین فرصت موجود...
تجربه علم کوه را از دوسال پیش داشتیم... اوایل شهریور ماه سال 96... صعودی یکروزه و 11 ساعته...با شبمانی ونداربن...جمع و جور و بی دردسر ...و چقدر خوش گذشته بود...پر از خاطرات شیرین...این بار هم برنامه همان بود...
از اوایل هفته هواشناسی را چک می کردم...متاسفانه هوا متغیر بود با سرعت باد 25-20 کیلومتر بر ساعت و البته آفتابی و بدون بارش...سرعت باد هشدار میداد ولی به امید اینکه شاید پیش بینی هوا شناسی بر وفق مراد شود و با توجه به اینکه شبمانی مان در محیط خوابگاه امن ونداربن بود برنامه را چیدیم... و با اوکی شدن دوستان، با دو ماشین سواری 5 نفره به سوی کلاردشت حرکت کردیم...
حرکت مان پنجشنبه 5 صبح بود...حدود 10 صبح رودبارک بودیم...خلوت بود... با چند تایی ماشین پارک شده و چند نفر کوهنورد راهی به طرف تنگه گلو ...صبحانه را در قرارگاه رودبارک خوردیم و به طرف پناهگاه ونداربن حرکت کردیم که 10 کیلومتری جاده خاکی داشت...
ونداربن هم سوت و کور بود...پرنده پر میزد ولی کوهنورد خیر...ماشینها را در حیاط پارک کردیم و بعد از ثبت نام ، اطاقها را تحویل گرفتیم و رفتیم برای جابجایی وسایل ...
هوا عالی و همگی خوش و سرحال بودیم... بعد از ناهار رفتیم به گشتی در اطراف رودخانه که با همت و راهنمایی حاج آقا بعد از عبور از گوسفند سرا مسیر سرچال و دالاهو را هم یافتیم ... مسیرها و قله هایی زیبا در منطقه علم کوه... انشالا برای برنامه های آتی...
غروب هنگام، شدت باد حتی مسئول خوابگاه ونداربن را به تعجب واداشته بود...
هواشناسی را دوباره چک کردیم...سرعت باد فردا 65 کیلومتر برای قله پیش بینی شده بود...صبح و بعدازظهر...با دمای احساسی منفی 16 به علت شدت باد...خیلی به روی خودم نیاوردم ولی حساب فردا دستم آمد
شام هم همگی مهمان مهندس اسماعیلی کاردرست بودیم که با سوپی خوشمزه پذیرایی شدیم...
بیدارباش صبح ساعت 3.30 بود که به قرار 4.30 با لندرور برسیم... من که در اطاق اختصاصی ام تا ساعت 2 بیشتر نخوابیدم... از شوق و هیجان صعود شبها خواب ندارم...
خلاصه که با مختصر صبحانه ای صبح جمعه ساعت 4.45 با لندرور راه افتادیم طرف تنگه گلو ...که یکساعتی راه بود...5.45 تنگه گلو بودیم...
هوا سرد بود و باد تندی می وزید... گورتکس ها را پوشیدیم و بلافاصله راه افتادیم...
و پاکوب مشخص و مسیر اختصاصی گروه پرسون...تک و تنها بودیم...
مسیری آشنا برای من...چقدر دلم تنگ شده بود علم جان....
یکساعته و نیمه به حصارچال رسیدیم...دقیقن مثل دفعه پیش... سرعت مان خوب و مناسب بود...
در دشت حصارچال چند ین چادر برپا بود...چند نفری هم تازه از چادرها بیرون آمده و در حال حرکت به طرف قله بودند...
نیم ساعتی استراحت کردیم و صبحانه ای خوردیم و دوباره راه افتادیم...
وزش باد شدید حالا داشت خودش را نشان میداد ...کمی آرام می شد و دوباره شدت می گرفت...متناوب بود و در لحظاتی که شدت می گرفت نمی شد در خلاف جهت آن حرکت کرد... حتی یک لحظه مرا که سبک ترین عضو گروه بودم سرنگون کرد و روی زمین افتادم
متاسفانه هر چه بالاتر می رفتیم با وجود آفتابی بودن هوا شدت باد کمتر نمی شد...دریاچه یخ زده دشت ، نشانه دمای زیر صفر بود...قله را می دیدیم و جان پناه یال روبرو هم دیده می شد...
بهرحال صعود ما تا حدود ساعت 12 ادامه یافت - یکساعتی به قله مانده بود که با توجه به شدت وزش باد از ارتفاع 4500 برگشتیم...
به حصارچال که رسیدیم باد چادرها را بهم ریخته بود و غفلت می کردی وسایلت را می برد...استراحت کوتاهی کردیم و به طرف تنگه گلو ادامه دادیم...
با صرف ناهار در تنگه گلو بالاخره لندرورمان رسید و به ونداربن برگشتیم ...ماشینها را برداشتیم و به سرعت به طرف رودبارک راندیم...
و هنوز به رودبارک نرسیده چنان مه غلیظی منطقه را فرا گرفت که من فقط خدا را شکر کردم که برنامه را قبل از قله تمام کرده و زودتر برگشته بودیم... اگر تا قله ادامه می دادیم جز خطر وزش شدید باد که در نزدیکی قله بسیار خطرناک خواهد بود ( با توجه به پاکوب ریزشی علم کوه ) با مسئله مه غلیظ هم روبرو می شدیم...خدا رو شکر که زودتر برگشتیم.
امیدوارم صعود کنندگان آنروز هم به سلامت برگشته باشند...
شکر گذاری بعدی هم وقتی بود که روز شنبه شنیدم پایان فصل صعود علم کوه اعلام و حرکت لندرورهای تنگه گلو تعطیل شده و دیگر امکان صعود نیست ...
در واقع ما از آخرین فرصت صعود استفاده کرده بودیم...
تجربه گرانبهایی بود
آتیه
